Z biegiem lat rodzice winni wprowadzać dzieci do życia sakramentalnego i powinni troszczyć się o jego pogłębiony rozwój. Pod koniec szkoły podstawowej rodzice w dalszym ciągu powinni czuwać, by młodzież brała udział w parafialnym duszpasterstwie młodzieżowym. Niektórzy rodzice mają możliwość kształcenia swych dzieci w szkołach ponadpodstawowych prowadzonych przez zgromadzenia zakonne, gdzie istnieje „klimat powołaniowy”.

            Wychowywanie w duchu autorytetu dla Kościoła, papieża, biskupów, kapłanów, osób zakonnych - ma wpływ na docenianie daru powołania. Troska starszych o potrzeby świątyni, czy jej budowy, troska o potrzeby kultu i dzieł miłosierdzia daje młodym przykład religijnego zaangażowania a tym samym odkrywania w swoim życiu chrześcijańskiej tożsamości. Wychowanie w duchu odpowiedzialności za Kościół lokalny i powszechny wyzwala aktywną postawę chrześcijańską.

            Angażowanie dzieci i młodzieży w dzieła misyjne Kościoła uczy ofiarności i odpowiedzialności na rzecz dzieła zbawienia świata. Rozwijanie w życiu młodzieży ducha pracowitości, poświęcenia, posłuszeństwa, a także umiłowania cnoty czystości przygotowuje grunt, na którym może zakiełkować ziarenko powołania.

            Młody człowiek, żyjąc w rodzinie, powinien doświadczyć że szczęście, którego poszukuje, nie jest kwestią przyjemności cielesnych i materialnych, lecz stanem ducha, jest poniekąd darem.

            Rodzice nie mało przysługują się Bożej sprawie, gdyż wraz ze swoimi dziećmi biorą udział w nabożeństwach parafialnych o charakterze powołaniowym (pierwsze czwartki miesiąca, niedziele misyjne, uroczystości prymicyjne, jubileuszowe). Winni także angażować się wraz z dziećmi w przygotowaniach uroczystości prymicyjnych, jubileuszowych czy pogrzebach kapłanów.

            Dorastającej młodzieży rodzice winni ułatwiać udział w dniach skupienia, rekolekcjach czy oazach wakacyjnych organizowanych przez Diecezjalne Dzieło Powołań. Mogą oni dorastające córki zachęcać do bliższego kontaktu z siostrami zakonnymi i do udziału w spotkaniach powołaniowych prowadzonych przez zgromadzenia żeńskie. Ważną może okazać się rozmowa rodziców na temat wyboru szkoły, czy stanu życia i rozmowa na temat powołania do stanu duchownego. Modlitwa za dziecko powołane przez Boga do stanu duchownego czy zakonnego pozostaje powinnością rodziców i rodziny do końca życia.

            Trudno opisać wszystkie znaki powołania, które można zauważyć u młodego człowieka. Przedstawię te, które najczęściej spotykamy w swojej duszpasterskiej posłudze. Powołany zwykle stwierdza w sobie obecność nie tylko jednego, lecz wielu niżej podanych znaków, które w sercu młodego człowieka formują jeden chór głosów, które staną się jednym głosem, który będzie powołanego słodko szeptał: „Pójdź za mną”. Oto niektóre znaki powołania:

 

ü                  Głębokie pragnienie niesienia miłości wszędzie, gdzie jest ubóstwo i samotność. Tym pragnieniem jest chęć stania się darem dla drugich, które to pragnienie stopniowo pojawia się i wzrasta z dnia na dzień. To pragnienie może się konkretyzować w różnej aktywności opiekuńczej, jak: pomoc biednym, odwiedzanie chorych i staruszków lub aktywności apostolskiej w pomocy odnalezienia wiary, umiłowania modlitwy, współpracy misyjnej i tym podobnych.

 

ü                  Zrozumienie (jest ono łaską), że miłość nie znosi tymczasowości - pragnie trwać wiecznie. Kiedy ta potrzeba jest rzeczywista, to znaczy dojrzewa w doświadczeniu każdego dnia, serce zaczyna rozumieć, że tylko Bóg może gwarantować i dać pełną odpowiedź na miłość.

 

ü                  Mocne doświadczenie Boga, które napełnia serce pragnieniem, by Go dać poznać wszystkim. Przykładem tego może być prorok Izajasz (Iz 6,5-9).

 

ü                  Mocne pragnienie modlitwy.

 

ü                  Radykalna reakcja przeciwko temu w społeczeństwie, co jawi się jako zepsute, niesprawiedliwe i zakłamane.

 

ü                  Pragnienie życia w ubóstwie, które wypływa z zakwestionowania bogactwa, które zakorzeniło się w sercu człowieka.