|
Rasy koni
Chciałbym opisać kilka ras koni, które należą do grupy ras głównych:
Konie arabskie
Wszystkie konie arabskie charakteryzują się podobną sylwetką i mogą być rozpoznane pomimo różnic spowodowanych hodowlą w różnych częściach świata. Wysokość ich to zazwyczaj od 14,2 do 15,2 dłoni. Głowa araba jest jego najbardziej charakterystyczną cechą. Ma kształt subtelny, o profilu szczupaczym - nieznacznie wybrzusza się powyżej, poniżej i pomiędzy oczami sprawiając, że nos wydaje się być wklęsły - z dużymi, ciemnymi oczami, nadętymi chrapami i małym, spiczastym pyskiem. Szyja sprawia wrażenie solidnie połączonej z tułowiem. Grzbiet powinien być krótki i silny, z dobrze zaokrąglonymi żebrami, a ogon może być nieco dłuższy niż u innych ras. Nogi konia krwi arabskiej powinny być mocne, czyste i dobrze ukształtowane. Rasa arabska jest najstarszą rasą czystej krwi na świecie.
Konie pełnej krwi angielskiej (Thoroughbred)
Najbardziej charakterystyczną cechą koni pełnej krwi angielskiej jest ich ogromna szybkość, zwłaszcza na krótkich dystansach. Mogą mierzyć w kłębie od 14,2 do 17 dłoni i mieć dowolną maść, chociaż dominuje maść karogniada i kasztanowa. Ich ruchy są swobodne, z długimi „zamaszystymi” krokami. Rasowy koń pełnej krwi angielskiej o wspaniałej konstrukcji ma dobrze ułożone łopatki, elegancką szyję, krótki, silny tułów o głębokiej klatce piersiowej i silnie umięśnionym zadzie oraz czyste nogi o dobrej kości i obwodzie nadpęcia co najmniej 20 cm, mierzonymi u góry kości nadpęcia. Profil głowy daje wrażenie subtelności, wysokiej jakości i inteligencji, a całość wygląda dumnie i szlachetnie.
Koń kabardyński
Pochodząca z północnego Kaukazu rasa kabardyńska wywodzi się od pierwotnych koni stepowych, krzyżowanych z końmi perskimi, turkmeńskimi i karabachskimi. Rasa ta jest znana od XVI w. i była wykorzystywana do pracy w najtrudniejszych warunkach. Po rewolucji rasa ta została ulepszona w stadninach Uzbekistanu i Tadżykistanu, gdzie utworzono typ mocnego konia wierzchowego i roboczego. Koń kabardyński ma długą głowę, którą pokrywa cienka skóra. Profil jest wysklepiony, typowy dla wszystkich koni stepowych, wywodzących się od prymitywnych tarpanów i koni Przewalskiego. Czoło jest wąskie, a grzebień potyliczny mało wyraźny. Uszy są ostro zakończone, czujne i ruchliwe. Szyja jest średniej długości, silnie umięśniona. Przechodzi w kłąb, który jest słabo zaznaczony, co sprawia wrażenie, że łopatki są masywne.
Łopatki są niezgrabne i niemal spionowane. Takie ich ustawienie daje wysoki krok. Kończyny przednie są prawidłowo zbudowane - mocne, suche, o wyraźnie widocznych ścięgnach, dobrych stawach i krótkich silnych nadpęciach. Grzbiet jest krótki i prosty, a zad lekko pochyły. Lędźwie choć bardzo mocne, są zazwyczaj nieznacznie zapadnięte. Ogon jest obfity. Tylne kończyny są ukształtowane niezbyt poprawnie, czego potwierdzeniem jest beczkowata postawa tyłu. Najczęściej występuje umaszczenie gniade, karogniade oraz kare. Ogier mierzy przeciętnie 152 cm, a klacz 150 cm. Konie te wspaniale nadają się do poruszania się po górach. Wykorzystywane są także na wyścigach, gdzie udowadniają swoją wytrzymałość na długich dystansach.
|